الماس ها بر اساس وجود پارچه کرپ یا عدم وجود نیتروژن و بور و همچنین سازماندهی ساختاری این ناخالصی ها در داخل شبکه بلوری به انواعی تقسیم می شوند.
الماس‌های نوع I به‌عنوان حاوی نیتروژن قابل توجهی توصیف می‌شوند که با طیف‌سنجی جذبی فروسرخ قابل تشخیص است (فرآیندی که تشخیص می‌دهد کدام طول موج‌ها توسط سنگ جذب یا منتقل می‌شوند و هر عنصر با طول موج‌های معمولی مرتبط است).
الماس های نوع دوم حاوی نیتروژن قابل توجهی نیستند.
رنگ در الماس طبیعی در درجه اول با جایگزینی عناصر دیگر به جای نیتروژن و سایر عیوب ناشی از تغییر شکل فیزیکی در شبکه کریستالی مرتبط است. اغلب در یک نمونه، چندین نقص ایجاد کننده رنگ وجود دارد.
الماس های نوع I که در آنها ناخالصی های نیتروژن دسته بندی شده اند، عموماً بی رنگ، قهوه ای یا زرد هستند. هنگامی که ناخالصی ها بیشتر پخش می شوند، چوب گردو الماس ها زرد، نارنجی یا قهوه ای هستند.
الماس های صورتی، سنگ قیمتی قرمز و بنفش نیز از نوع I هستند و رنگ آمیزی آن به تغییر شکل قسمت مملو از ناخالصی شبکه کریستالی پس از پایان شکل گیری جواهر گره خورده است.
الماس های نوع دوم حاوی ناخالصی های نیتروژن بسیار کمی هستند یا اصلاً ناخالصی های نیتروژن ندارند، اما ممکن است ناخالصی های بور داشته باشند که معمولاً الماس را آبی تا خاکستری می کند.
هنگامی که آنها تقریباً فاقد هرگونه ناخالصی هستند، بی رنگ یا قهوه ای هستند.
مواد معدنی در الماس ها امکان محاسبه فشار و دمای محیطی که در آن شکل گرفته اند را می دهد. الماس ها عموماً در عمق 135 تا 200 کیلومتری و در دمای 1100 تا 1200 درجه سانتیگراد متبلور می شوند.
اکثریت قریب به اتفاق از درون لیتوسفر (پوسته سفت و سخت و گوشته بالایی زمین) در زیر بخش های بسیار قدیمی و پایدار پوسته قاره ای به نام کراتون ها سرچشمه می گیرند مناطقی به سمت مرکز صفحات تکتونیکی که دور از مناطق رشد یا فرورانش هستند.
بقیه عمدتاً از بخاری هیزمی منابع زیر لیتوسفری سرچشمه می گیرند که می توانند به عمق گوشته پایینی باشند.
چنین منابعی به طور کلی در داخل کیل های عمیق کراتون های باستانی توصیف می شوند، جایی که انرژی زمین گرمایی توسط این توده های نسبتا سرد سرکوب می شود، بنابراین اجازه می دهد تا تبلور رخ دهد. این محیط دارای سیلیس کم است و سنگهایی مانند پریدوتیت یا اکلوژیت که هر دو سرشار از منیزیم و آهن هستند، غالب است.
- منابع:
- تبلیغات:
